هیئت فدائیان حضرت زینب(س)

خانۀ شیر خدا امشب پر از نور خداست

الـبشاره لیلۀ میلاد مصباح الهـداست

بر سر دوش نبی، شمس ولایت جلوه گر

پیش روی فاطمه، مرآتِ حسنِ ابتداست

فاطمه آورده فرزندی که در قدر و جلال

هم محمد هم امیرالمؤمنین هم مجتباست

چشم ثاراللهیان روشن به میلاد حسین

کام حزب اللهیان شیرین که این عید خداست

گام گامِ مقدمش، رشک گلستان بهشت

عضو عضوِ پیکرش، اوراق صنع کبریاست

این همان مصباح دست غیب رب العالمین

این همان قرآن روی قلب ختم الانبیاست

چشم نه، لب نه، جبین نه، حنجر و رخسار نه

پای تا سر غرق در گلبوسه‌های مرتضاست

با وجود آنکه نَبوَد رحمت حق را حدود

این نمای رحمت بی حدِّ ذات کبریاست

سبط احمد، نجل حیدر، آرزوی فاطمه

خون قرآن، اصل ایمان، قلب دین، روح دعاست

قطره‌ای از بحر لطفش چشمۀ آب حیات

ذره‌ای از خاک کویش درد عالم را دواست

وصف او باید کسی گوید که قرآن آورد

مدح او باید کسی گوید که او را خونبهاست

هر چه می‌بینم جمالش را، نبی پا تا به سر

هرچه می‌خوانم ثنایش را،علی سرتا به پاست

هر سری تقدیم جانان گشت، خاک پای او

هر دلی جای خدا گردد، بر او صحن و سراست

هر چه از او خواست ذات پاک حق تقدیم کرد

درعوض او ازخدای خویش بگرفت آنچه خواست

من نمی‌گویم، نمی‌گویم، خدا باشد حسین

لیک گویم گر خدایی از خدا خواهد، رواست

خواهـر مظلومۀ او مـادر آزادگی است

تـا قیامت بر همه آزاد مردان مقتداست

اصغری دارد که ذبح اکبرش خوانند خلق

دختری دارد که دست بسته‌اش مشکل گشاست

مادری دارد که در قرآن، خدا مدّاح اوست

مدح او تطهیر و قدر و فجر و نور و«اهل‌أتی»ست

قامتی دارد، قیامت گوشه‌ای از سایه‌اش

صورتی دارد که در چشم محمد دلرباست

بازویی دارد چو بازوی امیرالمؤمنین

هیبتی دارد که گویی خود علی مرتضاست

روز محشر ذکر کل انبیا یا فاطمه است

فاطمه گوید خداوندا حسین من کجاست؟

او بُوَد فُلک نجات و لنگرش دخت علی

این نباشد کفر اگر گویم خدایش ناخداست

شهریار کشور دل‌ها «حسین بن علی»

زادۀ ام‌البنین فرمانـدۀ کل قـواست

آنچه در عالم گنه کار است در روز جزا

گر خدا بخشد به یک موی حبیب او به جاست

گر چه حتی روز محشر چشم زهرا سوی اوست

هر شب او واقعه، هر روز او روز جزاست

اینکه خنـدانیم و گریـانیم در میلاد او

می‌کند ثابت، گِل ما از زمین کربلاست

آنکه سر سازد نثار دوست، از عالم سر است

کشتۀ محبوب را گر کشته پنداری خطاست

مرگ در بستر بوَد بر عاشق صادق حرام

این معما را کسی داند که با ما آشناست

شور ما شور شهادت، شوق ما شوق وصال

زخم ما یاری رحمت، خون ما آب بقاست

من ز خون دل نوشتم بـر جبین آسمان

هر که فانی در ره حق نیست، پایانش فناست

قبر: کعبه، رکن: مقتل، تربت عشاق: حِجر

مضجع من «مروه» و ایوان عباسم «صفا»ست

گو یکی گردند خلقت از برای قتل من

قامتم تنها برای خالق یکتا دوتـاست

آب را بر روی ما بسته نمی‌داند عدو

حنجر ما تشنـۀ آب دم تیغ بـلاست

وصل جانان از دم شمشیر می‌آید به دست

این همان معنای رمز «البلاءُ لِلولا»ست

"میثم" این مصراع را با خط خون باید نوشت

رأس ما از تن جدا شد، دوست کی از ما جداست؟

 

استاد سازگار

 

مه منوّر شعبان مه رسول خداست

مه مبارك میلاد سیدالشهداست

به رهروان هدایت ز حق رسیده خبر

كه روی دست محمد عیان چراغ هداست

تمام دین به روی دست‌های ختم رسل

و یا كتاب خدا روی سینة زهراست

به عدل و عزت و آزادی و كمال و شرف

خلایقند همه تشنه، فیض او دریاست

ملك به حسن تماشائیش، شده مبهوت

كه این امام حسین است یا رسول خداست

نسیم خلد برین می وزد ز اطرافش

كه بوی عطر خدا در مشام باد صباست

اگر تمام ملائك ز گاهوارة او

پر دوباره چو فطرس طلب كنند رواست

نبی به طلعت زیباش خنده كرد و گریست

خدا به یمن قدومش بهشت را آراست

ز گاهواره به گودال خون نگاهی كرد

به خویش گفت كه میلاد ما شهادت ماست

تمام خلقت یك لحظه بی حسین مباد

كه بی حسین زمین بی‌كس و زمان تنهاست

به حلق تشنه و لب‌های خشك او سوگند

كه خون او به گلستان وحی، آب بقاست

گرفت جام بلا را ز دست حضرت دوست

از آن تمام بلاها به چشم او زیباست

مگو چرا ز همه هست خود گذشت حسین

خدای داد به او هست و هست او را خواست

اگر ز بار غمش آسمان خمید چه باك

كه گشت قامت اسلام با قیامش راست

وضو گرفت ز خون، پیش تیر قامت بست

كه تا قیام قیامت از او نماز به پاست

همیشه حج به وجود حسین می‌بالد

كه كربلاش صفا بود و مروه شام بلاست

نماز و روزه و حج و جهاد می‌گویند

حیات ما همه مرهون سیدالشهداست

به پور هند جگر خواره چون گشاید دست

كسی كه رشد و نموّش به دامن زهراست

زهی جلال كه در روی خون گرفتة او

به چشم اهل نظر صورت خدا پیداست

مگر نه خوردن خاك آمده به شرع حرام

چه حكمتی است، چرا تربت حسین شفاست؟

به تحت قبّه او كن بلند دست نیاز

بگیر حاجت خود را كه مستجاب دعاست

همه به حشر صدا می‌زنند یا زهرا

ولی ز فاطمه آید ندا، حسین كجاست

اگر چه سوم شعبان جمال خویش گشود

بدان ولادت او ظهر روز عاشوراست

قسم به ذات خداوند قادر بی چون

كه خونبهاش خداوندگار بی همتاست

تمام اهل قیامت به چشم می‌بینند

حسین با تن بی سر شفیع روز جزاست

هنوز نغمة قرآن او بلند ز نی

هنوز نعرة هیهات او به اوج سماست

هنوز خنجر قاتل ز خون اوست خجل

هنوز از عطشش، شعله در دل دریاست

هنوز نالة هل من معین اوست بلند

هنوز رأس منیرش به نیزه راه نماست

هنوز پرچم گلگون او به قلة عرش

هنوز پیكر صد چاك او به دوش شماست

حسین رهبر آزادگان به هر عصری

حسین راه نمای تمام نهضت‌هاست

حسین مشعل تابندة هدایت خلق

حسین مصحف نور است و آیت عظماست

حسین جان دعا، جان ذكر، جان نماز

حسین روح حرم، روح مروه، روح صفاست

گواه زندة من، ارجعی الی ربك

كه بر حسین همانا خدا مدیحه سراست

حسین سورة فجر و حسین آیه نور

حسین نجم فروزان حسین شمس ضحاست

حسین زندة حق و حسین كشتة حق

حسین بر همه باطل ستیزها مولاست

به وصف او كه خدایش ثنا كند میثم

قصیدة تو بود نارسا اگر چه رساست

 

استاد سازگار

 

***

 

شروع میکنم این شعر را اگر بشود

در انتهای غزل از تو یک خبر بشود

 

نمیشود که همیشه نمیشود بشود

چقدر گریه کنم شعر شعر تر بشود

 

درست نیست بگویم تو آمدی که خدا

به فکر بخشش عصیان یک نفر بشود

 

چرا که چوبه ی گهواره ی تو کافی بود

پر شکسته ی فطرس دوباره پر بشود

 

فقط نیامده ای تا حضور محشری ات

دلیل محکم بخشیدن بشر بشود

 

نیامدی که به یمن دعای تو آقا

زمین تشنه ی باران کوفه تر بشود

 

نتیجه این که فقط یک دلیل میماند

تو آمدی که علی باز هم پدر بشود

 

تو آمدی نوه ی دختری پیغمبر

خدا بخواهد و این بار هم پسر بشود

 

به لطف کودک زهرا زبان دل بگریست

عجب شبی، شب میلاد تو و خامنه ای ست

 

همیشه بعد خزان موسم بهاری بود

همیشه در پی معشوق دوستداری بود

 

به داغ عشق گرفتار آمدیم اما

به هرکجا که غمی بود غمگساری بود

 

شبیه شعله ی پاشیده در حریم فراق

شکسته های دلم گرم بی قراری بود

 

بدون سجده به سوغات شهر کرب و بلا

به این نماز چه جای امیدواری بود

 

شنیدم از اثر بوسه های پیغمبر

همیشه زیر گلوی تو سیب کاری بود

 

در آن زمان اگر آزادگی نمیکردی

هنوز نوبت دوران برده داری بود

 

زمان بازی تو واجبات مستحب اند

وگرنه بین نماز این چه انتظاری بود

 

به لطف حضرت خورشید و ذره پروری اش

چه میشد این دل ما در حرم غباری بود

 

به شیر ماتمتان کودکی من رد شد

به این دلیل گدای شما زبانزد شد

 

چقدر فاصله داریم مهربان ها را

چه بال ها که نداریم آسمان ها را

 

خلاصه اش بکنم "کل من علیها فان"

بگو چگونه دهم شرح جاودان ها را

 

برو بهشت جوانان پس از زیارت تو

نشان دهند به هم سید جوان ها را

 

سپس ز تیغ دو ابروت رو به صحرا کن

برو غلاف کنند آهوان کمان ها را

 

به قلب هرکسی از عشق کرده ای رخنه

ز شعله سوخته ای مغز استخوان ها را

 

به لای لای حسین جان مادرت زهرا

میان آتش دوزخ رها مکن ما را

 

تویی مسافر غربت سرای تنهایی

شنیده ام دو سه روزی ست بین صحرایی

 

شنیده ام که علی اصغر تو خوابیده است

میان محملی از نور گرم لالایی

 

کجاست بهتر از این لذت از برای پدر

که بچه هاش صدایش زنند بابایی

 

چه دیده ای که چنین بر رقیه خیره شدی

در این مشاهده پیداست یاد زهرایی

 

خدا نیاورد آقا ببیند این دختر

ز سمت علقمه داری شکسته می آیی

 

خدا نیاورد که تو در پیش نعش عباست

میان خنده ی دشمن شوی تماشایی

 

شنیده ام که به دیدار یار بستی بار

به جان زینبت آهسته تر قدم بردار

 

پاشازاده - رستمی

 

***

 

امشب خبر از عالم بالا رسیده است

روشن ترین ستاره ی دنیا رسیده است

 

این بار دوم است که شاعر نوشته است

خورشید خانواده ی زهرا رسیده است

 

دیروز نور شبّر و امروز هم به خاک

 نور شبیرحضرت مولا رسیده است

 

در نیل غصه مانده بیا مرده دل بیا

موسی رسیده است مسیحا رسیده است

 

بیراهه رفته اید اگر رودهای اشک

راهی شوید حضرت دریا رسیده است

 

دنبال کاروان ملائک پریده بود

جا مانده بین راه دلم یا رسیده است؟

 

شوق دلم نه شوق شفا مثل فطرس است

قصدش در آن هوا دو سه جرعه تنفس است

 

در آن هوا که بوی خدا میرسد از آن

در خانه ای که نور دعا میرسد از آن

 

اطراف گاهواره ی طفلی که نیمه شب

لالای جبرئیل خدا میرسد از آن

 

در آن هوا که فاطمه در آن نفس کشید

آنجا که عطر آل عبا میرسد از آن

 

ما را دخیل بر پر قنداقه اش کنید

قنداقه ای که شوق شفا میرسد از آن

 

در پشت درب خانه ی زهرا نشسته ایم

نجوای چند مرد گدا میرسد از آن

 

این خانه ی علی ست که سردار گشته است

آخر صدای گریه چرا میرسد از آن

 

شاید صدای گریه ی ؛ نه کودکانه نیست

جز یا حسین زمزمه ی اهل خانه نیست

 

دنیا به دام نام حسین اوفتاده است

دل نیست آن دلی که به او دل نداده است

 

بی اختیار عاشق اوئی اگر بدان

کار خداست؛ عشق به او بی اراده است

 

هرکس سوار کشتی عشقش نمیشود

سوگند میخورم که قیامت پیاده است

 

ما رعیتیم رعیت باغ ولایتیم

امشب شب تولد ارباب زاده است

 

شیرین شده ست با قدمش کام اهل بیت

هرچند این پسر نمک خانواده است

 

معراج جبرئیل شبی بوده است که  

در پای گاهواره ی او سر نهاده است

 

یک شب مرا مجاور گهواره اش کنید

چون جبرئیل زائر گهواره اش کنید

 

جز آب دیده اب حیاتی نخواستم

جز شور اشک شهد نباتی نخواستم

 

جر معرفت به ساحت خاک قدوم او

من از خدای خود عرفاتی نخواستم

 

تنها کرامت قفس عشق اوست او

من از کسی مسیر نجاتی نخواستم

 

یک شب که سخت تشنه شدم از خدا به جز

گریه کنار نهر فراتی نخواستم

 

بی حسّ عطر سیب شب جمعه ی حرم

هرگز زیارت عتباتی نخواستم

 

امشب مدینه آمده پا بوس کربلا

امشب حسین آمده حی علی العزا

 

آمد حسین و اوج تألّم شروع شد

باران گریه جای تبسم شروع شد

 

آمد حسین و از شب میلاد، روضه است

با گریه ی زنانه ی مردم شروع شد

 

آمد حسین و در سر هر کمتر از جوئی

عشق ری و حکومت گندم شروع شد

 

آمد حسین و در دل دریایی علی

با موج غصه هاش تلاطم شروع شد

 

در ذهن مادرانه ی زهرا که از پدر

از کربلا شنیده تجسم شروع شد

 

در قتلگاه در دل نیزه شکسته ها

از حنجری بریده تکلم شروع شد

 

از زیر نیزه ها بدنم را در آورید

یک بوریا برای تن بی سر آورید

 

ناشناس

 

***

 

گفتم حسين و ميل پريدن شروع شد

در سينه ام،دوباره، تپيدن شروع شد

 

واژه به حد وصف تو شرمنده ام كه نيست

اما تو خواستي و دميدن شروع شد

 

از التقاط موج دو دريا كنار هم

مرجان ظهور كرد و رسيدن شروع شد

 

پاداش آفريدنتان را خدا گرفت

خنديد فاطمه و خريدن شروع شد

 

حالا علي كنار تو احساس مي كند

زيبا ترين بهانه ديدن شروع شد

 

اي دلنواز، عشق من اي دلرباترين

تا آمدي تو ناز كشيدن شروع شد

 

تا بال هاي زخمي فطرس به پات خورد

بعد از هزار سال پريدن شروع شد

  

با تو خدا براي من از نو نوشته شد

خاك من از اضافه خاكت سرشته شد

 

هستي مشابهت كسِ ديگر نداشته است

مانند چشم هاي تو دلبر نداشته است

 

انگشت در دهان تو دارد نبي چرا

يعني خدا كه دايه بهتر نداشته است

 

وقتِ حسينُ منيِ پيغمبر است تا

باور شود حسين برابر نداشته است

 

جبريل معتكف شده بر گاهواره ات

تا خنده ات نديده سرش بر نداشته است

 

از يك كلام ختم به صد ها كلام كه...

اقا، كسي شبيه تو مادر نداشته است

 

هر روز آبِ خوردني ات سلسبيل بود

در خانه فاطمه غمِ كوثر نداشته است

 

تا تربت تو هست طبيب و دوا چرا

تا كربلاست حاجت قبله نما چرا

 

عاشق كه ميشوم به خدا از شما شوم

زير سر شماست اگر مبتلا شوم

 

هر روز در هواي شما بال ميزنم

پايين پاي روضه تان تا رها شوم

 

حتمآ اسير در چه كنم ميشوم حسين

وقتي به قدر يك نفس از تو جدا شوم

 

من بي نگات، لحظه به لحظه جهنمم

يك ثانيه بدون تو بايد قضا شوم

 

كم كم صدام در نفست پير ميشود

شايد كه مستجاب به ياليتنا شوم

 

بي تو بهشت جاذبه كوچكي نداشت

اصلا خدا نخواسته بي كربلا شوم

 

حالا كه شعر مي كشدت سمت كربلا

دنبال ضجه هاي حروف دلم بيا

 

اي بوي سيب شهر سحر هاي فاطمه

سجاده بهشتيِ دنياي فاطمه

 

اي بالش سرت شده بال فرشته ها

ارام ميشوي تو به لالاي فاطمه

 

وقتي شما نيامده گفتي انالغريب

ديگر چه آمده سر رؤياي فاطمه

 

روزي كه رنگ سرخي پيراهنت نشست

يك گوشه زير گردنتان جاي فاطمه

 

تا ديد رنگ چهره مادر غروب كرد

حتي گرفت گريه باباي فاطمه

 

تا سوره مقطعه تفسير مي شوي

يك نينوا شود همه ناي فاطمه

 

عيد و عزا به شعر من اصلآ نيامده

تا روضه هست جشن گرفتن نيامده

 

شاعر كه شعر را به جلوتر كشيد و بعد...

پنجاه و چند سال گذشت و رسيد و بعد...

 

از محتشم به منبر سبز رسول تا

:اين كشته فتاده به هامون:شنيد و بعد...

 

حالا غروب زخمي روز دهم شد و

دامن كشان كه خواهرتان مي دويد و بعد...

 

مي ديد هر چه نيزه و شمشير و سنگ بود

گويا به سمت چشم شما مي پريد و بعد...

 

او مي دويد و كاش نمي ديد صحنه را

:الشمر جالسَُ:به روي سينه ديد و بعد...

 

با ضربه هاي پشت سر هم ز پشت سر

پيش نگاه فاطمه سر را بريد و بعد...

 

پيش نگاه حيرت زينب مقابلش

خون گلوت را سرِ نيزه چشيد و بعد...

 

بس كن كه سنگ آب شد از روضه هاي تو

دارد چكيده مي شود اشك خداي تو

 

حسن کردی

 

***

 

گله و گریه ام از مصرع آهی طی شد

شب باران زده با نور نگاهی طی شد

 

بین موی تو گرفتار شده دست و دلم

روز من در گذر از راه سیاهی طی شد

 

دائم الخمر شراب لب تو بودم کاش

عمر ، در حسرت انجام گناهی طی شد

 

نمک چشم مرا زخم زبان میفهمد

طول درمان دلم با دو سه ماهی طی شد

 

کاش در شیشه ی ما گرمی آتش باشد

"عاشقی شیوه ی رندان بلا کش باشد"

 

عاشقی جز گذر از عقل ندارد راهی

عقل در مذهب من نیست بجز گمراهی

 

رود اشکم همه ی دار و ندارم را شست

نیست در سینه ی من بار بقدر آهی

 

یاد تو دست گرفت از نفس افتاده

نیست در راه جنون بهتر از این همراهی

 

دست این نامه اگر بر پر فطرس نرسید

مطمئنم که تو از حال دلم آگاهی

 

منتت بود از آغاز تولد به سرم

"من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم"

 

نفست داد به این آینه حیرانی را

غمت آورد به این بادیه ویرانی را

 

بست پشت در فردوس الهی آدم

به ضریح کرمت توبه ی بارانی را

 

حاتم آن وقت که در روضه ات آمد فهمید

بر سر سفره ی تو معنی مهمانی را

 

ما که از قافله مست ترین ها هستیم

از تو داریم همه مهر مسلمانی را

 

خاک تو مهر مسلمانی ما شد آقا

سفره درد دلم پیش تو وا شد آقا

 

پنجمین راه رسیدن به خدا یعنی تو

پنجمین کشتی دریای بلا یعنی تو

 

عابر کوچه حیرانی تو یعنی ما

نور شبهای پریشانی ما یعنی تو

 

با تو زنجیر توسل به خدا کامل شد

آخرین حلقه اصحاب کسا یعنی تو

 

همه در آینه ها روی تو را می بینند

کاظمین و نجف و کرب و بلا یعنی تو

 

من به مستی می علقمه کردم عادت

"ساقیا آمدن عید مبارک بادت"

 

محمد بختیاری