حاج سيد مجید بنی فاطمه

دختر فکر بکر من

غنچه ی لب چو وا کند

از نمکین کلام خود

حق نمک ادا کند

طوطی طبع شوخ من

گر که شکر شکن بود

کام زمانه را پر از

شکر جان فزا کند

دختر فکر بکر من

غنچه ی لب چو وا کند

از نمکین کلام خود

حق نمک ادا کند

طوطی طبع شوخ من

گر که شکر شکن بود

کام زمانه را پر از

شکر جان فزا کند

بلبل نطق من ز یک

نغمه ی عاشقانه ای

گلشن دهر را پر از

زمزمه ونوا کند

خانه ی مشک سای من

گر بنگارد این رقم

صفحه ی روزگار را

مملکت ختام کند

مطرب اگر بدین نمد

ساز طرب کند گهی

دایره ی وجود را

جنت دل گشا کند

منطق من هماره بندت

چونطاق نطق را

منطقه ی حروف را منطقه السما کند

شمع فلک به بسوزد از

آتش غیرت و حسد

شاهد معنی من ار

جلوه ی دلربا کند

نه از برد بدین نسب

از دم عیسوی سبب

خاصه دمی که از مسیحا

نفسی ثنا کند

وحی به اوج قدس ناموس الهی

کی رسد فهم که نعت بانوی خلوت کبریا کند

ناطقه ی مرام اگر روح قدس کند مدد

تا که ثنای حضرت سیده النساء کند

ای ز نخست و خاتمه نور جمال فاطمه

چشم دل ار نظاره در مبداء وانتها کند

صورت شاهد ازل معنی حسن لم یزل

وحی چگونه وصف آیینه ی حق نما کند

مطلع نور ایزدی مبدا فیض سرمدی

جلوه ی او حکایت از خاتم الانبیا کند

بسمله ی صحیفه ی وصف کمال و معرفت

بلکه گهی تجلی از نقطه ی تحت باء کند

دایره ی شهود را نقطه ی منطقی بود

بلکه سزد که دعوی لو کشف الغطا کند

حامل سر مستسر حافظ غیب مستتر

دانش او احاطه بر دانش ماسوا کند

عین معارف و حکم بهر مکارم وکرم

گاه سخا محیط را قطره ی بی بها کند

مفتقر متی او از در او به هیچ وجه

زان که مس وجود را فضه ی او طلا کند

دختر فکر بکر من

غنچه ی لب چو وا کند

از نمکین کلام خود

ناطقه ی مرام اگر روح قدس کند مدد

تا که ثنای حضرت سیده النساء کند

مفتقر متی او از در او به هیچ وجه

زان که مس وجود را فضه ی او طلا کند