شاعر حماسی و آئینی کشور رسول چهارمحالی(ساقی عطشان)

«عزیز فاطمه »

گلی  گم  کرده ام در این  بیابان 

من و  اهل حرم ،با  آه  و  افغان 

گلم پرپر  شد و  فرقش شکسته

که شمر دون روی سینه نشسته

زند خنجر به  حنجر داد و بی داد

زنم از  نای دل، هر لحظه  فریاد 

چه ظلمی بر حرم  با  آب  کردند

گلم را  تشنه لب، سیراب کردند

ز رگ های  بریده می چکد خون 

منم غم دیده و غمگین ومحزون

لباس  کهنه او جای کفن داشت 

فقط با خویش هفتاد و دو تن داشت

جوانی  مه  لقا هم  چون  پیمبر

نمودند   اربأ    اربا   جسم   اکبر

گل  شش  ماهه ای  را کرد پرپر 

سه  شعبه  بر  گلوی  ناز  اصغر 

دو دست  از  پیکر  سردار  لشکر

برادر   روضه   خوانده   بر  برادر 

بریر و   عابس و حر و   حبیبش

فدای روضه ی شیب الخضیبش

بمیرد   خواهرت   انگشترت  کو 

سر  اطهر  به  روی   پیکرت   کو 

بخوان  بر  روی  نی   قرآن  برادر

بخوان از کهف و از  انسان  برادر 

گل نایاب من نور دو  عین  است

عزیز فاطمه نامش حسین  است 

رسول چهارمحالی (ساقی عطشان)